WYZWANIE: Tydzień bez SŁODYCZY!

Na wstępie się przyznam, że mam to wyzwanie już za sobą. Trochę mi wstyd się przyznać, ale zakładałam, że nie dam rady i już w okolicach środy rzucę się na ukrytą w kuchennej szafce czekoladę. Jakoś się powstrzymałam, chociaż łamało mnie mocno.

Jestem uzależniona od cukru. Tak, wiem że w porównaniu z alkoholem, narkotykami, czy choćby papierosami to brzmi śmiesznie. Ale papierosy rzuciłam już jakiś czas temu po dwóch latach. Cukru nie mogę się pozbyć od dwudziestu lat i to chyba też o czymś świadczy.

Nałogi są według mnie głupie i bardzo nie lubię ich mieć. Pozbawiają człowieka decyzyjności. Nigdy nie jest dobrze, kiedy musisz coś zrobić i tutaj nie widzę za bardzo różnicy pomiędzy wchłonięciem tabliczki czekolady w minutę, zajaraniem, wydaniem pensji na zakupy, czy sięgnięciem po kielicha. Może nie bijesz żony i dzieci z powodu batonika, ale możesz doprowadzić do tego, że twoja rodzinka będzie mieć pod opieką otyłego cukrzyka.

Btw u mnie cukier mocno wpływa na samopoczucie i może mnie przyprawiać o największego doła ever. Niby czekolada wyzwala endorfiny, ale co z tego, skoro 2 godziny później wszystko wydaje się być tak bardzo do dupy? Zauważyłam to w Tłusty Czwartek. Wcześniej miałam kilka dni cukrowego postu, a potem zaserwowałam sobie dwa pączki i wieczorny atak depresji.

Bardzo mocno się zastanawiam, czy moje wieczne zmęczenie i podły nastrój, które brano za lenistwo i beznadziejny pesymistyczny charakter, to nie był w sporej części wynik tego, że już od małego lubiłam zapodać batona dziennie, ewentualnie 5? Na cukrowym detoksie mam lepszy nastrój i więcej chęci do działania. Niby nic, ale jednak.

Na małe rozluźnienie tematu wrzucam ostatni i chyba najbardziej udany rysunek. Więcej znajdziecie na moim Instagramie

Sam tydzień wyzwania to była męczarnia. W sklepie słodycze dosłownie do mnie krzyczały. We wtorek i środę czułam to wewnętrzne telepanie. Mózg miałam zalany myślami o czekoladzie. W piątek trochę ustąpiło. Dzisiaj znowu jest.

Ogólnie czuje się lżej. Zjadłam przez ten tydzień sporo owoców. I tak, wiem, w nich też jest sporo cukru. Ale już wolę cukier naturalny z dodatkiem chociaż odrobiny substancji odżywczych. Przynajmniej coś dobrego z tego mam. No i przeszło mi wreszcie upierdliwe zapalenie dziąsła, które na przemian łagodniało i wracało od jakiegoś czasu.

Mimo wszystko jestem przerażona reakcją własnego ciała. No nałogowiec, zwykły nałogowiec na detoksie! I założę się, że nie jestem jedyna. Ale pewnie za duża kasa siedzi w tej branży, żeby komuś chciało się z tym walczyć. Że otyłość? Cukrzyca? Próchnica? Spadek odporności? Zły nastrój? Szybsze starzenie? A nawet powiązania z nowotworami? To przecież tylko malutki batonik. Odmówisz małemu dziecku batonika? Odmówisz sobie po parszywym dniu?

Zasadniczo nie spodziewajcie się po mnie deklaracji, że oto od dzisiaj koniec z tym białym mordercą. Jeśli dzisiaj nie zjem całej widocznej na pierwszym zdjęciu czekolady, to będzie na serio ogromny sukces. Ale uważam, że jednak powinniśmy zacząć ogarniać temat i trochę bardziej kontrolować nawyki spożywcze, bo to już nie jest zabawne.

Na milsze zakończenie dodam, że przyznałam sobie małą nagrodę. Za wytrzymanie tygodnia bez słodyczy, chociaż nie przyszło to łatwo. Za dwa miesiące bez kupowania ciuchów i kosmetyków – tutaj już było prościej. Oraz za ponad 50 000 odsłon bloga. Niektórzy robią tyle w miesiąc, ale a.) zakładając bloga obiecałam sobie doceniać każdego jednego czytelnika tak samo jakby był 1000 i b.) statystyki mocno skoczyły w ostatnich kilku miesiącach i to też bardzo mnie uszczęśliwia.

Nagrodą było małe wiosenne uzupełnienie szafy i wizyta u fryzjera. Bo z niekupowaniem też nie chcę popaść w przesadę i nałóg. Poza tym pojawiło się zapotrzebowanie na bluzki, a moje długie do pępka kłaki zaczęły mnie denerwować. Teraz mam spokój na kolejne dwa miesiące,a może i dłużej.

Czy są tutaj jacyś cukroholicy?