Dlaczego tak mało mnie na blogu?

Cóż, nigdy nie byłam blogową maksymalistką, to prawda. Lubię pisać wtedy, kiedy mam na to ochotę, kiedy pojawi się jakiś temat, który mnie gryzie. Czasem coś zaplanuje, napiszę na zapas, korzystając z weny. No ale nic na siłę.

Powiem Wam szczerze, że na chwile obecną jest ciężko. Powoli nadchodzi ten dzień, gdy znowu dołączę do grona bezrobotnych. Chociaż nie pasuje mi to słowo do mnie. To mój wybór. To moja decyzja. Poparta świadomością, że jeśli teraz nie porzucę tej nudnej i ogłupiającej roboty, to potem będzie tylko gorzej. Może dopadnie mnie stabilizacja? Świat kredytów i dzieci w drodze? Wtedy już nie będzie można zaszaleć, trzeba będzie trzymać się pewnej posadki.

Z jednej strony czuję, że robię dobrze. Z drugiej… jak się pięć razy w tygodniu ma styczność z ludźmi, którzy dla pieniędzy przekreślili swoje marzenia… Ludźmi, którzy mówią, że tak właśnie wygląda życie. Że to głupota wierzyć, że praca może być naszą pasją. Bywa, że ciężko mi uwierzyć, że nie oszalałam, że właśnie nie popełniam NAJWIĘKSZEJ POMYLKI swojego życia.

Ale ja nie chcę, żeby tak to wyglądało, więc trzymam się swojej decyzji.

Pomiędzy ostatnimi załatwieniami w pracy i odliczaniem dni, staram się wyznaczyć sobie jakieś cele na kolejne miesiące. Spisuję w głowie plany i marzenia, których nie chcę już odkładać. Do tego spotykam się z ludźmi – niektórych mogę szybko nie zobaczyć. Zwiedzam, oglądam i poznaję. Robię dużo zdjęć. Szukam ścieżek i możliwości, które będę testować w przyszłym roku.

A w międzyczasie staram się poczuć klimat Świąt i nie oszaleć.

Powtarzam sobie – dobrze będzie! Hakuna mata! Raz się żyje i jak nie teraz, to kiedy?

Na koniec napiszę, że bliską mi osobę dotknęła ogromna tragedia. To też rodzi przemyślenia, że nie warto żyć życiem innych. Nie warto odkładać swoich marzeń. Nie warto każdego dnia drżeć o jutro. To jutro może nie nadejść, okazja do spełnienia marzeń już nigdy się nie pojawi. 

Nasze życie to cholernie krucha sprawa, dlatego każdego dnia musimy walczyć o to, żeby wyglądało dokładnie tak, jak to sobie wymarzyliśmy.

Wydaje się, że możemy pewne rzeczy odwlec. Poczekać kilka lat w znienawidzonej pracy, odwlekać podróże, zakup zwierzaka, przeprowadzkę, wizytę w Disneylandzie, czy o czym tam jeszcze ludzie marzą. Nie możemy odwlekać. Nie możemy przeczekiwać swojego życia. Nie możemy i już!

Obiecuję, że od przyszłego roku na blogu się poprawi.