Początki mojego minimalizmu

Jeszcze pięć lat temu nic nie wskazywało, że zachłysnę się ideą minimalizmu. Byłam raczej jej zaprzeczeniem. Owszem, lubiłam oszczędzać pewną kwotę co miesiąc. Oszczędności zawsze dawały mi poczucie bezpieczeństwa. Z drugiej strony chciałam mieć jak najwięcej wszystkiego. Wszystkich ładnych rzeczy. Nieważne, czy to ciuchy, kosmetyki, czy jakieś pierdółki z IKEI. Zawsze miałam listę rzeczy „do kupienia”.

Ta lista była jak ten mityczny potwór – ucinasz jedną głowę, a na jej miejsce wyrasta kilka kolejnych. Tak samo było u mnie. Wykreślałam jedną pozycję, ale pojawiało się pięć innych rzeczy, które koniecznie muszę mieć.

Dlaczego jakieś 1,5 roku temu coś we mnie drgnęło? To nie była jedna rzecz, to był ciąg przyczynowo skutkowy, ale chcę Wam napisać o kilku ważnych czynnikach.

Mój facet miał dosyć bardzo, bardzo częstych wizyt w Galeriach!

Pocieszałam się zakupami, a jeśli nie miałam kasy to „kupowałam oczami”. Nie wiem ile czasu tak zmarnowałam, pewnie jak ktoś by mi to wyliczył, to nawet bym nie uwierzyła. Było mi smutno, źle, czy po prostu nudno i już prosiłam o wycieczkę do sklepów. To musiało być strasznie upierdliwe tak ze mną jeździć i łazić. Zakupów z kobietami nie znoszę, więc zawsze na niego spadała ta przyjemność. Z drugiej strony strasznie mnie wkurzało to, że Połówek sporo pije. Z ciągłych narzekań na moje notoryczne wycieczki na szoping i jego skłonność do wysokoprocentowych napojów zrodził się zakład, który stał się początkiem tego bloga :)

Kończyła mi się kasa!

Byłam bezrobotna. Oszczędności kurczyły się. Uświadomiłam sobie, że mój sposób na szczęście instant, czyli ciągłe kupowanie, zaraz sprowadzi mnie na dno. Każda kolejna bluzka, sukienka, kocyk i świeczka zaciskały pętlę na mojej szyi. Nie chciałam się zapożyczać, nie chciałam brać kasy od rodziny. Coś musiało się zmienić. Musiałam nauczyć się szukać szczęścia gdzieś indziej, co na początku było trudne. Wywróciłam swoje nawyki do góry nogami. Przestałam chodzić do sklepów, nawet w spożywczych kupowałam praktycznie tylko niezbędne rzeczy. Musiałam znaleźć nową rozrywkę i nowy sposób pocieszenia. Chyba działa, bo dzisiaj jestem o wiele szczęśliwsza.

Zakupy mogły tylko zakryć pustkę w środku, ale nigdy nie dały rady jej wypełnić!

To się łączy z poprzednim punktem. Kupowałam, skreślałam rzeczy z listy do kupienia, znowu kupowałam, tworzyłam nowe listy. Jeszcze tylko ta sukienka i już będę szczęśliwa. Jeszcze tylko te szpileczki i teraz to na pewno. Nowa mata do jogi? No to teraz już na sto procent zacznę promieniować szczęściem. Dziwnym trafem było cały czas tak samo. Pustka nie malała, mimo że chciałam ją zapełnić stertą nowych rzeczy. A ona wciąż była. Chyba nawet po każdych takich zakupach coraz większa.

Wszędzie bałagan!

Do Perfekcyjnej Pani Domu mi daleko. Czasem przymykam oko na porozrzucane rzeczy, szczególnie jeśli na horyzoncie jest sterta ważnych rzeczy do zrobienia. Z drugiej strony bałagan powoduje, że się duszę. Nie mogę pracować, skupić się. Bałagan mnie przytłacza. Niestety moja chęć posiadania jak najwięcej w końcu się na mnie zemściła. Sprzątałam, ale trzy godziny później dookoła miałam już chaos. Szczególnie odkąd zamieszkaliśmy razem z Połówkiem, który okazał się małym bałaganiącym tajfunem. Nasze mieszkanie ma niecałe 30m², więc każdy zbędny grat robi różnicę. Tymczasem ja potykałam się o sterty ubrań, brudnych kubków po kawie, paragonów i ulotek. Miałam wrażenie, że krążę między zlewem i pralką, a efektu i tak nie było. Wtedy pomyślałam, że pozbycie się tych wszystkich gratów byłoby super. Mniej do sprzątania, bo mniej do bałaganienia, mniej do roboty.

Nie powiedziałabym, że teraz jest idealnie. Może nigdy nie będzie. Czasem kupie coś zbędnego pod wpływem chwilowego ogłupienia, a potem narzekam sama na siebie. Ale mogę oddychać. Wreszcie mogę oddychać. Mam względny porządek w mieszkaniu. Mam rosnącą sumke oszczędności. 90% moich zakupów jest przemyślana i daje mi dużo radości. Nie latam jak ćma za każdym trendem, każdą pierdółką reklamowaną na modowym blogu. Jestem szczęśliwa, bo przestałam szukać szczęścia w rzeczach.

Przeczytałam ostatnio, że nie warto obdarzać miłością przedmiotów, bo one przecież nigdy tego uczucia nie odwzajemnią. 

Z tą myślą mogę Was zostawić :)