Byle do piątku?

Już wczoraj było ciężko. To dopiero wtorek, a ja czułam się jakby to był piątek. Trzeci z rzędu i z pominięciem weekendów. Dużo się dzieje. W pracy kilka nowych pustych biurek, w pamięci kilka przeczytanych ostatnio książek, w głowie kilka mocnych postanowień.

Bo, wiecie...Rzucam moją korporację. Tak, właśnie. Znowu.

Nie powiem, żeby mi było jakoś bardzo źle. Plusy i minusy tej pracy jakoś się równoważyły. A jednak coś mi odwaliło. Poszłam do TimLidera (tfu koroposlang) i zasugerowałam zakończenie współpracy na koniec roku.

Ogólnie to zmęczyło mnie już gadanie i kompletny brak działania. Czas leci. Poświęcam na tą pracę do 12 godzin dziennie. Kilkaset godzin miesięcznie, które nijak nie zbliżają mnie do mojego życiowego celu. Kilkaset godzin, których nie odzyskam.

Awans na coś bardziej rozwojowego? Może za jakieś 3-4 lata. Przez ten czas zanudzę się na śmierć i stracę trochę zdrowia. Uznałam, że nie warto. Że każdy dzień w tej pracy, to o jeden dzień doświadczenia w wymarzonej pracy mniej.

W zespole wie kilka osób. I znowu to samo co ostatnim razem. Przerażenie, bo „gdzie Ty znajdziesz taką dobrą pracę?”. Zazdrość, bo „ale ci dobrze, że się stąd wyrwiesz, szkoda, że ja tak nie mogę zrobić”. I najgorszy standard, wszechobecny w korporacji i nie mający nic wspólnego ze mną: „szkoda, że tak daleko do piątku! Opiłybyśmy to!”.

Wiecie przez co odchodzę z tej roboty? Przez to cholerne czekanie do piątku! Do końca pracy! Do przerwy, do obiadu, do urlopu, do zwolnienia się, do awansu, do nie wiem kurde czego. Śmierci chyba.

Chce wstawać w poniedziałek rano i uśmiechać się z ekscytacją na myśl o całym kolejnym tygodniu. A nie stękać, że jeszcze tyle czasu do weekendu. Nie chce stracić życia na odliczaniu. To mogło przejść w szkole – czekanie do przerwy, do wakacji, albo do końca w-fu. Jestem za dużą dziewczynką, żeby tyle cennego życia marnować. Nie mam ochoty czekać na to, aż ktoś mnie dostrzeże, da szanse na rozwój łaskawie. Nie oddam swoich 3 lat na słuchanie tych samych żalów.

Nie poświęcę 52 poniedziałków rocznie na załamywanie się. Bo to jest właśnie życie – ten poniedziałek rano, kiedy wstajesz o 6, przeklinasz na czym świat stoi i potykasz się o kabel od ładowarki.

Serio tak to ma wyglądać? Ja się buntuję. Odmawiam. Rezygnuję. I opieprzam pracową kumpelę, kiedy tęsknie wspomina o weekendzie.

„Dziewczyno, jesteś tu i teraz!”

Nie buntuje się na korpo. Może nawet poszukam zatrudnienia w innej. ALE na stanowisku, które mnie rozwinie. Chce się uczyć. Chce się budzić rano z ciekawością kolejnego dnia. Chcę nie czekać do weekendu. Chcę, żeby to weekend na mnie czekał!

Drugie dające resztki nadziei powiedzonko smutnych korpoludków: Środa minie, tydzień zginie! A ja sobie życzę, żeby trwała. I żeby była naprawdę dobrym dniem.